Van 27-30 mei verzorgden Bert Homan en ik, namens VVD-internationaal, de training ‘Lessons of Liberalism’. Jongeren van 18-28 jaar uit Georgië, Armenië en Azerbeidzjan kwamen bij elkaar in een bergdorpje in Georgië. Het is niet gebruikelijk dat er goede contacten zijn tussen de mensen uit deze landen, ze worden opgevoed met het idee dat de ander niet deugd. Zo tweette één van de deelnemers op vrijdag: “Toen ik bij de Azeri’s aan tafel ging zitten stapte er een op. Hij wilde niet met een van ons aan tafel.”

Bert en ik zijn inmiddels ervaren lokale VVD politici en tevens trainer voor de Haya van Somerenstichting. Zo geven wij bijvoorbeeld trainingen tijdens de jaarlijkse VVD Kadertraining. We hadden in het begin een hele kluif om met deze jongeren aan de slag te gaan:
De groep was divers. Mooie meiden met dure outfits, computers, afgeronde juridische opleiding en perfect Engelssprekend en bloggers met een minilaptop en een zwart T-shirtje en alles daartussenin. Hun hele leven hebben deze jongeren geleerd dat de mensen uit de andere landen niet deugen. Tijdens de training horen we de verhalen en ontdooien de deelnemers langzaam. De Armeniër die de tweet verstuurde is al een aantal keren opgepakt, alleen omdat hij folders verspreidde. Voor hem zijn vrijheid van meningsuiting en vrije verkiezingen geen woorden in een campagne maar dagelijkse strijd. Al tijdens de eerste bijeenkomst over democratie is dat wat we van al deze jongeren horen.

We behandelden democratie, liberalisme, schrijf je eigen liberale verkiezingsproggramma. Halverwege de training werd de sfeer een stuk beter. Zeker toen er gezamenlijk rond middernacht naar het voetbal gekeken werd. Zondag gingen we van Plato via integriteit naar de verleidingen van de macht en wat daartegen te doen en we sloten af met een speciale debattraining.

De tweet is inmiddels van het internet verwijderd en de verschillen kregen steeds minder aandacht. Er is meer dat deze jongeren verenigt dan wat hen scheidt. Wij proberen de verhalen te verwerken. De belangrijke liberale waarden krijgen nieuwe betekenis in de gesprekken met deze jongeren. Ieder land zijn eigen problemen, maar ze zijn verenigd in het liberale ideaal.

In de landen van deze jongeren gebeurt het echt. Daar zijn de werkelijke veranderingen en daar is nog echte moed nodig. Zij tonen die, ook aan ons. Als het kan zouden we ze nog verder willen helpen, maar hoe? Opnieuw als trainer? Als waarnemer? Als berichtgever? Als liberaal bondgenoot! Dat laatste zeker. Alleen de toekomst weet wat we nog meer kunnen doen.

Ze vragen ons om de verhalen te vertellen, maar eerst overheerst nog de emotie. Wij hebben misschien nog meer geleerd dan zij. Dit contact met de jongeren die kwetsbaar zijn en zich bedreigd weten en ondanks dat echt strijden voor democratie en het liberale ideaal.